BOZKURT İŞARETİYLE TANIŞMAMIZ VE BEDRİ KURDA…

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Lisenin birinci yılında başlar bozkurt işaretiyle tanışmışlığımız. 1971-72 yıllarında gençliğin verdiği heyecana, bir de Türk olarak millet sevgisini daha iyi kavrayabilme ve ifade etme coşkusunu da katabiliriz.

O dönemlerde Türk çocukları biri eski adıyla Vuk Karaciç, şimdiki adıyla Elena Gjika ilköğretim okulunda 1-4 sınıflarının ardından 5-8 sınıflar için Türkçe eğitim yapıldığı şehrin ikinci ilköğretim okulu olan Meto Bayraktar okuluna geçilirdi. Bu okulda Türkçe eğitim 1-8  sınıflarında  görülürdü. Bu okulda 1-8’e kadar ikişer sınıf olurdu. Öyleki ilkokulu tamamlayan öğrencilerin sayısı 50’den fazla olurdu. Hepsi de eski adıyla İvo Lola Ribar, şimdiki adıyla Sami Frasheri Lisesi’nde türkçe eğitimlerini devam ettirirdi.

Priştine lisesinde kalabalık Türkçe sınıfında ikinci sınıftan tekrar birinci sınıfa düşen öğrenciler de olurdu. Bizden yaşça büyük, daha tecrübeli, daha korkusuz  ve daha savaşçılardı, biz liseye yeni başlamış öğrencilere kıyasla.

Hepimizde ortak bir nokta vardı. Ebeveyn ve öğretmenlerimizden aşılanan Türklük sevgisi…

Ama sınıfımıza katılan Bedri Kurda, hepimizden daha farklıydı. Ateşli bir Türklük savunucuydu. Yaşlarımız 14-15’ti, ancak kimliğimize yapılacak ters bir hareket karşısında tek vücut olur, Türklüğümüzü muhafaza ederdik. O dönemlerde lisede Arnavutça, Türkçe ve Sırpça olmak üzere üç dilde eğitim yapılırdı. Arnavutlar da, Sırplar da, Türkler de kimliklerinden ödün vermezlerdi, dolayısıyla zaman zaman fiziki kavgalara götüren kıvılcımlar da olurdu. Bizim sınıfımızdan Bedri Kurda, Nazım İsmail, Vicdan Burnik, Orhan Goriça, bu tür kavgalarda hep ilk safta olurlardı. En büyük koruyucumuz da Türkçe 4. Sınıf öğrencileriydi. Lisede hiç kimsenin Türklere bir zarar vermesine asla izin vermezledi. Onlar tıpkı  lisenin Türk akıncılarıydı…

Bazen da teneffüslerde ulusal kimliğimizi yücelten şarkılar söylerdik, “Arş Arş Arş İleri İleri Arş İleri: İleri İleri marş  ileri Türk’ün askeri dönmez geri” marşlarla  duygu kabarması olurdu. Sahneye hep Bedri Kurda çıkardı. Bozkurt işareti yapar ve hepimizin bu işareti yapmamızı isterdi.

Böyle tanıştık.” Bozkurt” işaretiyle… Türklük sembolü olduğunu anlamaya başladık, ancak Türk tarihinde ‘Bozkurt’ işaretinin Türkleri tanımlayan en azından bir marka olduğunu bilmiyorduk. Yıllar geçtikçe Bozkurt’un bizim için mühim ve manalı bir sembol olduğunu anlamıştık.

Bedri’nin babası rahmetli Muharrem amca, tarihi çok severdi. Bildiklerini de hep çocuklarına aktarmış. Bir seferinde çok sevdiğimiz tarih öğretmeni Ferhat Ali, Bedri’ye tarih hakkında öğrendiklerini anlatmasını istedi. Bedri anlattı, Ferhat öğretmen öyle değil der demez, Bedri “sen babamdan iyi mi biliyorsun” diye öfkesini gizleyemedi. Hepimiz çok gülmüştük. Babasının Türklük bilinci, oğullarına da aşılanmıştı meğer…

Bedri, bir gün sınıfımızdan bir grup arkadaşı evine davet etti. Tophane mahallesinde yaşıyordu. Hala o mahallededir. Babasının tek maaşıyla yetiştirdiği çok çocuklu bir aileydi. Ailedeki erkekler hepsi cengaver…mahalle onlardan sorulurdu.

Avlusu olan eski bir eve geldik. Evin kapısında Türk bayrağı…”Eğilin, bayrağımıza  saygı  duruşu”, başka türlü evimize kabul etmem diye bir komutan gibi seslendi bize. Eğilerek saygı duruşunda bulunduk, içeri girdik. Oturma odasının duvarında büyük boyutlarda Türk bayrağı vardı. Oturduk, annesinin hazırladığı  gül şurubunu içtik. Farklı bir atmosfer içindeydik. İçimize bir cesaret duygusu işledi, biraz da bayrak karşısında yücelme hissiyatı sızdı içimize…Yıllar içerisinde, ana babalarımızdan, yakın ailemizden biz bilincinde olmadan bize aktarılan Türklük bilincinin yeşermeye başladığı, “Bozkurt” işareti de Türklük kimliğimizin vazgeçilmez simgesini teşkil ettiğini anlamış olduk.

Dört yıllık lise yıllarımız hep bu mücadele ile geçti. Bu mücadele sonraki yıllarda üniversite dönemi ya da iş hayatımızda devam etti.

Yine bir gün 80’li yıllarında Priştine belediyesinde çalışan Bedri Kurda, ofisinin girişinde diktiği Türk bayrağına selam vermeden belediye personelini içeri almadığına tanık olmuştum. Daha fazla ofis malzemesi almak için, Bedri’ye mahkumdular…Savaş sonrasında Türklük duygularını hep güçlü tutan Bedri Kurda işinden oldu. Uzun süre işsiz kaldı…Bozkurt işaretini eksik etmemenin bedeliydi bu…

Bedri Kurda bizi nasıl Bozkurt işaretiyle tanıştırdıysa, Merih Demiral da tüm dünyayı Bozkurt işaretiyle tanıştırdı. Bu “çılgın Türklere” her zaman ihtiyacımız olacak…

Ercan Kasap

06.07.2024